Yabancýsý olmadýðým bir oda, girdim. Tanýdýk sima, sýcak karþýlama, ikram. Evlâdým yanýmda gönüle akýp geçtim. Vardýðým yerde bir evlâdým ve de hocam.
Kader, halý tezgâhý her ipi tozlanmýþ. Belli ki tezgâhý baþka bir el deðmemiþ. Ya da bunca an dokuyandan yoksun kalmýþ. "Hocam! Birlikte tararsak tozu gidermiþ."
Þaþýrdý: "Daha önce dokumuþ gibisin." Özgüven geldi, taradýk baþtan aþaðý. Özde kalan beyaz tellere ip dizilsin. Gözüme tek renk çalýndý, kandan kýrmýzý.
Ondan baþka gözümden tüm renkler alýndý. Hocam, þuradan mý býraksam saçaklarý? Nasýl baþlasam? Fikrim, kararýný tez ver! Bu nasýl düþ, yoramam bu nasýl kader?
Mesut Tütüncüler DENÝZLÝ 13.02.2020 Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.