UMUDUN EŞİĞİ

Penceremin perdeleri açýk yine bu sabah
Gün ýþýðý vuruyor umutsuz suretime
Dýþarýdan sesler duyuyorum
Umuda yürüyen insanlarýn sesini
Nereye kadar sürecek bu çaresizlik mahkumiyeti?
Artýk bir þeylere dur demek istiyorum
Nefesimin yettiði kadar sabýrla
Yüreðimin el verdiði kadar inançla
Artýk Dünya deðiþsin istiyorum
Zor gelmesin bu bedenlerde nefes almak
Gülen gözlerle Dünya’ya bakmak
Umudun yarýnlarý varken bu günden unutulmak
Öylesine yoruyor halet-i ruhiyemi
Yaralarken yüreðimi annesiz kalan öksüzlerin sesleri
Elim kolum baðlý dilim suskun kalýyor
Boþa çýkýyor her çýrpýnýþ,deðiþmeyen sonlara
Bir çiçek daha koparýlýyor dalýndan yeþermeden
Gün yüzü görmeden,tatlý sulara hasret
Her þey geride kalýyor
Yaþanmýþlýklar,daha hiç yaþanmamýþlar
Bir gözyaþýna sýðdýrýyoruz olan biteni
Körüklüyoruz derdi kederi
Elden bir þey gelmezken
Umuda emanet ediyoruz
Yaþanacak güzel günleri...

Sosyal Medyada Paylaşın: