Hafifliyor muyum yoksa yer mi oynuyor yerinden. Hissetmiyorum ayak uçlarýmý, dedim: "ne bu hal!" Ey dost! Yükseliyorum, mesafe aldým yeryüzünden. Býrak da gideyim! Direnme kafeste, yetsin iþgal!
O çaðýrýyor! Çaðrýsýna riayet et/mek gerek. Ýþte, can kafesten uçtu! Melekler seyrede dursun Menzilmiþ gök, aðlar candan içeri can öbek öbek. Yeryüzüne düþen gözyaþlarý, yaðmurlara meftun.
Vardýðým yer ayan beyan, ne gece vardý ne gündüz. Ne güneþ doðar ne de batar, doðu ve batý da yok. Baktým; her yer uçsuz bucaksýz, olabildiðince düz. Ne yapýyorum, neden buradayým hiç bir fikrim yok!
Varýlan yer ile olmak istenilen yer;
O kadar farklýmýþ ki hüzün bitiverdi sinemde. Ne cenneti özümser, ne cehennemi yaþar hakir, Gönüldaþýmýn, dizleri dizlerime deðmeðince. Garibsedim halime, "ben" akýllýktan yana fakir.
Mesut Tütüncüler DENÝZLÝ 09.02.2018 Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Tütüncüler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.