Kavuşamadan ölüyoruz
Ölüyoruz sevgilim kavuþamadan...
Ve ertelendi bütün umutlar, sevinçler, acýlar altý çizili bir zamana.
Umut, ormanlarda baðlý bir aðaç.
Balta girmemiþ ormanlarýmda þimdi herkes maktacý ben ise bir ormancý.
Ve duvarlarý þiirlerden örülmüþ bir ev gibiyim.
Gözlerin baþýma gelen en büyük zelzele sevgilim...
Gidiyoruz bir yere...
Ve kim arkasýna bakmadan yürür ki bu yolda.
Yaslandýðýmýz duvarlar bile yýkýlýyor üzerimize.
Ve ben bu þiirlerden öðrendim hayata tersten bakmayý.
Çünkü nereden baksam hep çýkar, hep çile ve kötü...
Dört nala gidiyoruz þimdi ölüme atlar gibi dümdüz.
Ölüyoruz sevgilim...
Çocuklar gibi suçsuz...
Ve tahsilatýmý yarýda býraktýrdý bana hayat.
Sen ilminden zayýf alan bir talebeyim artýk.
Belki de hep yanlýþ dersten çalýþtým imtihana.
KPSS’ den atanamayan bir öðrenci kaderim.
Ve sen, çoktan seçmeli sorularýmýn en zor sorusu.
Çoktan adýný iþaretleyip salladým bütün hayatý...
Ölüyoruz sevgilim, þimdi bütün umutlar boþ bir sayfa...
Ve seni görmek denize nazýr bir evden daha güzeldir sevgilim.
Ve güzel bir þiirde bir imla hatasý gibidir seninle ölmek...
Sevmenin sebep sonuç iliþkisi gibidir bizim iliþkimiz.
Sonuç olarak hepimiz ölmüyor muyuz sevgilim?
Bir kitabýn önsözü kadar kýsa ömrümüz.
Ve geleneksel bir aþkla kavuþmadan ölüyoruz.
Bir þiirin son sözü bu;
"Ölüyoruz sevgilim..."
-Kavuþamadan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.