“Sessizlik en güçlü çýðlýktýr...” Bu sözü bir yerde okumuþtum. Baþta anlam veremedim. Aslýnda pekte önemsemedim. Ama sonra sürekli aklýmda dönmeye baþladý bu söz. Her düþündüðümde; daha farklý daha derin anlamlar kazanýyordu. Sonra anladým ki; bu söz benimdi. Benim sessizliðimdi. Ve benim duyulmayan en güçlü çýðlýðýmdý. Ben sessizce sevmiþtim. Ben sessizce, aslýnda her þeyi haykýrmýþtým. Ama o hiçbir zaman duymadý, anlamadý. Ya da anlamak istemedi. Duymak istemedi. Ben bunu da hiç öðrenemedim. Onu öðrenemediðim gibi... Ve ben sessizce çýðlýðýmý duyuramadýðým gibi, Hiç konuþamadým da...
Sosyal Medyada Paylaşın:
BeyzaNur Aydoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.