Geçmiþi, ardýna düþen bir gölge gibi peþinden dolanýr insanýn. Ýçine baktýðýnda hep o gölgeyi görür, Birbirlerine umut ve üzüntü satarlar, Gölge, geçmiþin teknesinde gezdirir yolcusunu. Uzak diyarlara, unutulmuþ limanlara, Kýyýda köþede kalmýþlara götürür onu. Ah bu gölge adam ah ! Bazen nefret eder ondan, tekneden aþaðý atmak ister, Geçmiþin karanlýk derin sularýna. Bazen mahcubiyetten ve özlemden kendi atlamak ister, Bu karanlýk sularda unutulmak adýna. Ah bu gölge adam ah ! Nasýl da kendisiyle ayný ama bir o kadar da farklý ! Bu taklitçi gölge sanki bir baþkasý ! Çok konuþur bazen bu baþkasý, yürek dayanmaz. Söz hakký onda olsun istemez, susturmak ister insan, Elleriyle aðzýna bastýrýp gölge adamýn. Sonra uykuya dalýþýný izler, zaferinin sessizliðini dinler. Pazarlýklar durulmuþtur, tekne durmuþ, anýlar susturulmuþ. Kendinden böylece daha emindir insan, zaferi kesindir. Artýk saðlam adýmlarla yürür ve bakar geleceðe, Arkasýnda göremediði gölgesi ile... Sosyal Medyada Paylaşın:
Arif Murat Üçyıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.