Þu bizim karýnca kendini tek sanýyor Ýnsan varlýðýndan habersiz çalý çýrpý topluyor Ýnsansa dünyada sefasýný sürüyor Acaba ona da kim bilir kimler gülüyor
Þu bizim komþu oðlu karasevda yaþýyor Komþu kýzýn haberi yok baþkasýna nazlanýyor Ayarýný kaçýrýnca fazla naz usandýrýyor Þaþmaz kural iþleyip gönül kaçaný kovalýyor
Þu bizim çokbilmiþler boyuna ahkâm kesiyor Gidip de gelmiþler gibi ötelerle korkutuyor Bildiklerini süsleyip bilmediklerine tabu diyor O’nunla arama girip hasbýhalimi sorguluyor
Þu bizim ben gibiler olan biteni seyreyliyor Kendilerine yaklaþtýkça çevrelerine uzak kalýyor Gerçek sanýlan düþlerden çýkmak için sebep arýyor Bulamayýnca böylesine tuhaf þiirler yazýyor
Bizim karýnca vardý ya tanýþmýþ insanoðluyla Þiir bu ya haþmetinden kalakalmýþ ortada Korkmuþ önceleri sevmeyi bilememiþ Sevdikçe de varlýðýný hep kalbinde hissetmiþ
ÖZDEN HORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
soloyin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.