Ey Karadeniz! Her tonuyla insaný büyüleyen o yeþilini özledim. Yol boyunca izlediðim denizin maviliðini... Yani; Bir yaným yemyeþilken, Baþýmý diðer tarafa çevirdiðimde uçsuz bucaksýz görünen mavini özledim. Gözlerimi kapayýpta kokunu içine çektiðim ve huzurla dolduðum Karadeniz... Daðlarýn, ovalarýn, þelalelerin ayrý neþe dolu. Ýnsanýn ayrý... Gökyüzüne baktýðýmda; Sevgiyle kucaklayan, pamuk bulutlarýný özledim. Bazen ince bazen de çýlgýnca dökülen yaðmurunu özledim. Kýsaca; Çok özledim seni Karadeniz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
BeyzaNur Aydoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.