KUŞLAR BÖCEKLER ÖTER

Her aðaçta bir kuþ, her otta bir böcek biter,
Kuþlar, böcekler, durmadan cývýl cývýl öter.
Daðlardan derelere, sular þarýl þarýl akar,
Karakaþlý yar, daðlara taþlara hüzünle bakar.
Otlar, böcekler, kuþlar sevinçten uçar,
Sevgisiz yürekler, yaylalardan hep kaçar.
Rüzgâr tepeden tepeye harman savurur,
Yayla hasreti çekenlerin kalbini kavurur.
Çiçekler rengârenk, yüzlerinden mutluluk akar,
Reyhanlar, kekikler, haþin bakýþlarla kokar…
Çam aðaçlarý, gür sesiyle hakký haykýrýr,
Dünyadaki bütün zulümlere baþkaldýrýr.
En zirveden koyunlar daðlarý, taþlarý kucaklar,
Meleþerek analarýnýn yollarýný bekler kuzular…
Otlar, yaylalarda ullendikçe ullenir,
Güneþin sevgisiyle mutluluða belenir.
Çoban uzaktan yürek yakýcý kavalýný çalar,
Sevgilisinin ince ruhlu kalbini sessizce çalar.
Kar hâlâ saklýdýr, erimez Mayýsýn ta ortasýnda,
Kuþ gibi sevinçten uçarsýnýz Gökkuyu Yaylasý’nda…
Mayýs/2008
Gökkuyu Yaylasý/Sivas
Sosyal Medyada Paylaşın: