Ýnsan sanýyor ki
ayrýlýnca eller
zamanla biter acýlar
ufuklar hüzün
yüreðinde keder
öyle çabuk geçer ki zaman
koþmaya yetmez nefesin
gel zaman git zaman derken
sanýrsýn ki dinmiþ sancýlar
kapanmýþ yaralar
gülümseyiþin yalnýz
umutlar kýþ manzarasý
acýklý bir dil hakim odanda
çiçekler döker çiçeklerini gün gün
oysa aþk ölmez ölmedikçe
hep arzulanýr olarak kalýr sevgili
yüzerek ilerler ruhunda acý
kalýnca karanlýða
düþünce yalnýzlýða
kendi etine
kendi yüreðine gömülür insan
30 Aralýk yokluðunun bilmem kaçýncý yýlý
ne saðýr duvarlar duyar beni
ne de bir rüzgar aralar penceremi
yokluðun
yokluðun parçalar yüreðimi
bir yaný ölüm ayrýlýðýn
ne zaman gönlüm hüzünlü bir hal alsa
bulutlar umut taþýmaz
güneþ ýsýtmaz yüreðimi
solarým inceden
düþerim dalýmdan
bu yolun sonu da baþý da sensin
günlümün ekmeði aþý da sensin
sitemli olsam da etmem þikayet
gözümün nuru da yaþý da sensin
yaþa da ýrak ol saðdýr bileyim
aradan bir göz kýrp gizli güleyim
bir yýl daha bitti bitmedi özlem
kaç yýl geçti söyle kaç yýl dileyim
yine de severim ömrüm oldukça
elbette ararým fýrsat buldukça
eksik etme benden sen de duaný
taþýdýðýn o can tende kaldýkça