Yokluğun Çok Bensizdi

Sonra aðaçtan düþen yapraklar can çekiþiyordu
rüzgarýn þakaðýnda bir idam sehpasý
Yýllanmýþ bir özgürlüðü idam ediyordu
Bense bir pencere önünde
Sensizliðe yaðmur döküyordum
Dilimde anamýn ölen çocukluðuma yaktýðý aðýt
Üstümde uçurtmasý kaçan bir çocuk hüznü
Oysa ýsýrgan otu kadar acýmasýzdý yüreðim
Ama merhamet hýrkasýný hiç çýkarmadý üstünden

Yokluðun çok bensizdi
Omzum da seni özlediðim yýllarýn aðýrlýðý var
Git gide kalbim yaþlanmaya baþlýyor
Acýlarým artmaya
Sensizliðim üþümeye
Umudum kaybolmaya

Oysa ters yöne yüzen balýklarla dertleþtim bugün
Martýlarýn yaktýðý aðýda eþlik ettim
Denizlerde dalga oldum
Sensizliðin kýyýsýna demir attým
Sonra ömrüm bu limana ait dedim

Yokluðun çok bensizdi
Hiç bir zamana ait deðildim
Hiç bir zindan özgürlüðü mü engelleyemedi
Ve hiç bir karanlýk sen kadar yasaklý deðildi
Oysa keskin bir býçaðýn üstümde yürüyordu kalbim
Sen oradaydýn
Umut oradaydý
Yaþamak oradaydý
Sevda
Aþk
Mutluluk

Yokluðun çok bensizdi
Soðuk bir odanýn içinde nefesini soluyordum
Ýki adým ötede sokaða açýlan pencere duruyordu
Bense mutluluða uzak bir yerde yaþýyordum
Elim soðuktu
Tenim bir ceset kadar cansýz
Bir dilim sevgiye muhtaç bir çocuktum
Sen yoktun
Ben yüreðimi karanlýk bir limana demirliyordum

Ýbrahim Dalkýlýç.

31.12.2019
00:20 Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: