Issýz loþ sokakta akarken zaman Saçaklara yaðmurlar çiseledi. Hazan bahçesinde artýk duyulan, Uzaklaþan eski ayak sesleri... Nerde o panjurlu güzel evimiz? Ahþap sedir, tahta masa baþýnda Yediðimiz sýcak böreklerimiz, Toplanýp bahçede çardak altýnda.
Uzanýr gibi babamýn elleri, Sevdasýnýn biri udu, biri de annem. Dalar uzaklara, vurup telleri, Çalardý udunu, gözlerinde nem... Hâlâ kulaðýmda çýnlýyor gibi Vuruþu kapýda pirinç tokmaðýn. Eski fotoðraflar aðlýyor gibi Çivit mavisinde mahzun odanýn. Yalnýzlýðýn sesi yaðdý geceye, Tozlu köþelerde eski þarkýlar. Ürperdi gözyaþý, düþtü heceye, Kanayan yürekte eski anýlar...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.