sen çocukluðumun ulaþamayacaðý yere saklanan gülüþ
ben,
dizlerindeki yaraya oh çekilen kabuksuz düþ..
hep bir yaþ küçük yazýlmýþým mutluluk o’kuluna
bakýþlarý tarafýndan kullanýlmayý beklerken eskimiþ yüzüm
gözle yas arasýnda sýkýþýp
nedense hep yaþ almýþ hüznüm
þimdi eylül güzüyle bakýyorsun aralýktan biliyorum
ben insan formunda dünyada yaþayan
sen ise yaðmura nisyan bir nisan
þaka gibi deðil mi
laf olsun diye yazýyor kalem hiç kusura bakma
iþ olsun diye oku sen de
gözler yorulmaz ya
her aþk ayrýlýk hediyesiyle birlikte geliyor kalp evine
söz þiirde kesilirken
yaðmur bulutla nisanlanýyor
imden imladan çýkan cümleler
virgülü gülden sayýyor
yani demem o ki sevgili,
artýk düþtüðü yeri yakacak kadar olmalý ateþin
ki yangýnda kurtaracak kül kalmamalý
aþk bacayý sararken
gözlerin duman altý..
ben diyorum kalbinin aþk eþiyim madem
ve düþ yarama merhem diye sürülecek sen’
gel,
ellerimiz kenetlenmeden pas tutacak parmaklar
ya saklý’ anahtarý ver
ya da mimlensin kapýlar..