BİZ
BÝZ
Ýnsan doðar; arlý, arsýz, yaþar, ölürüz.
Akýlsýz baþýmýzla, dik yürürüz.
Çok konuþur, iþ yapmaz, övünürüz.
Boþ vaat, umutla geçer, ömrümüz.
Herkesi kendimiz gibi, biliriz.
Akýl almaz hatalara düþeriz.
Hak ararken, haksýzlýk ederiz.
Hiç ders almadan yaþayýp gideriz.
Müslümanlýðýmýzla övünürüz.
Biz kendimizi, cennetlik görürüz.
Hile yapar, doðru görünürüz.
Dürüstlüðü elin gâvurunda görürüz.
Ýþimize geleni doðru sayarýz.
Biz, bizden baþkasýný aptal sanýrýz.
Yanlýþ yolda doðru, düzde þaþarýz.
Allah’tan korkup, kuldan utanmadan, yaþarýz.
Kalmadý güven, insanlýkta ölçümüz.
Cebinde dolar olan, en büyüðümüz.
Hýrsýzlar yaþarken, biz dürüstler ölürüz.
Belki, insanlýðý biz de öðrenir, ölmeden, önce ölürüz.
2001 / Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.