Sanki ateþi tuttum, yandý parmak uçlarým, Gönlümdeki yangýnýn farkýna varamadým. Her þeyimi kaybettim, boþ kaldý avuçlarým, Yoluna çýkmam dedim, sözümde duramadým.
Damarýmda dolaþýr aþk denilen bu zehir, Ýkimizi de yutar düþtüðümüz bu nehir, Hep üstüme geliyor; bu kasaba, bu þehir, Güzel günler adýna bir hayal kuramadým.
Bu sevdanýn yolunda söyle kim emek verdi? Cefaya katlanmadan mutluluða kim erdi? Yorulduysan býrak git! Ben taþýrým bu derdi, Buz gibi duruþunu, yüzüne vuramadým.
Karþý koymak kolay mý, tersten esen rüzgâra? Kabuk baðlamadýkça, asla kapanmaz yara, Söz verip gelmiyorsun, hiç olmazsa bir ara! Bunca olup biteni, hiç hayra yoramadým.
Dalýp gittim maziye, beni bir keder aldý, Yangýn geçip gitti de, geride külü kaldý, Kendisi uçup gitti, beni deryaya saldý. Dev gibi dalgalarý bir türlü yaramadým.
Gün görmemiþ çiçektin, keþke öyle kalsaydýn, Sen de vefasýz çýktýn, biraz dürüst olsaydýn, Hiç fikrimi sormadýn, niçin beni yok saydýn? Öfkem kabardý amma; hesap da soramadým.
Bir yanardað misali lavlar akar derinden, Oluruna býraktým, kopsun ince yerinden, Gönlüm öyle kýrýk ki ummadýðým birinden, Elim kolum baðlandý, yarayý saramadým.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.