Ne güzeldi, Çocuklukta anamýn, Sýcak kucaðý, Bir kedi gibi, Yatar uyurdum. Hiç doymazdým. Hep bir özlem’le, Koþar, sarýlýp, kucaklardým. Elinden tutup, Gözlerine bakýnca, O küçücük yüreðim, Sevinçten, pýr pýr ederdi. Sanki uçacak kuþ gibi olurdum. Ýçim içime sýðmazdý. Doymadým, anama. Nasýl geldi, geçti, Onca yýllarým. Hani nerde kaldý. Çocukluðum, gençliðim, Hani orta yaþlýlýðým. Dedem, babam gibi. Ben de yaþlanýp, Ýhtiyarladým. Özledim. Çocukluðumu. Anamýn, babamýn Elimden tutuþunu. Özledim, bahçelerde; Koþup, oynayýþýmý, Dallardan koparýp, Yediðim meyvelerin, tadýný. Her halde artýk, sona geldim. Þimdi daha çok özledim. Harman zamaný, Topraða yatak serip, Yatýp uyumayý… O, günler, þimdi, Çok gerilerde kaldý... Biz o, günlerin, Þimdi hatýralarýný yaþayýp, yaþatýyoruz. Demek ki, günlerde eskiyormuþ...
29.04.2014 12/12/2018 Cahit KARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cahit KARAÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.