Evlat denilince, gözü doluyor, Onun bu halini görmeniz gerek, Sevgisiz kalýnca rengi soluyor, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Anasý, babasý sevgiyle dolu, Onlar evladýnýn kanadý, kolu, Kolay deðil elbet çetindir yolu, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Asla býrakamaz onun elini, Her zaman titretir gönül telini, Evladýndan gizler gözün selini, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Üzüntüsü varsa, yüzler gerilir, Sevinçli anýnda herkes sevinir. Bir tebessüm ile gönle girilir, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Ýnsan yaþamalý, kibri ölmeli, Ruhlarý hassastýr, bunu bilmeli, Her zaman onlarýn yüzü gülmeli, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Çok sabýr istiyor, fazlaca emek, Gönlünü alýyor güzel söylemek, Yaratandan güzel dilek dilemek, Kalbinizi söküp vermeniz gerek.
Sabri Koca
Not: Otizmli bir gencin babasýnýn; “Ona kalbimi vermem gerekiyor.” Cümlesi beni çok etkiledi ve bu þiirin yazýlmasýna vesile oldu. Bütün çocuklara saðlýklý ve güzel bir ömür anne ve babalarýna da kolaylýklar diliyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.