Sorgulayabiliyor muyuz en karanlýk geceyi.. Ýtiraf edebiliyor muyuz yalnýzlýða, Onu ne denli özlediðimizi.. Sessizlik kaplamýþken, Bulut, bulut her yeri.. Kalbimizden gelen çýðlýklarý, Susturabiliyor muyuz? Sen.. Sen, hep böyle yaþadýn.. Hep böyle sevdin beni.. Karanlýðý sever gibi.. Yalnýzlýðý özler gibi özledin.. Hiç hissedemedim ki ellerini, yüreðimde.. Oysa Ben! Seni anlamaya çalýþtým hep.. Çocuk cehal eti, Dipsiz kuyu.. Çocukça anlamak istedim.. Ve.. ýþýl, ýþýl gözlerinle eþleþtirdim yýldýzlarý.. Ve hep sordum karanlýðý, her gördüðüme.. Kime sorsam, “Sabah oldu” dedi.. Belki de, bu yüzden özledim, gözlerini.. O asabi yüreðinde, Pamuk helva tadý aradýysam baðýþla beni.. Nereden bilebilirdim ki! Hepimizin sonu ölüm.. Hepimizin sonu yalnýzlýk.. Hepimizin sonu karanlýk.. Nereden bilebilirdim ki, Beni böyle sevdiðini..!
Sosyal Medyada Paylaşın:
serence Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.