Püryare

Ahhh!
Yüreðime bir ok gibi batan yaram!
Örseleyerek kefenleyip,
Ve henüz son nefesini vermeden,
Mezarýna gömdüðüm...
Kimi zaman inlemesine,
Kimi zaman da can çekiþmesine sebep,
Umursamazlýðým ile,
Kan selinde efkarýna boðulduðum...
Bezen yüzümde pembelik,
Bazen gözlerimde buðu olan yaram.
Her aklýma düþtüðünde,
Kalbimin ritmini durduran,
Her sýzýda zamaný donduran,
Ben sardýkça, kanayan,
Gömdükçe, dirilen,
Dirildikçe beni öldüren amansýz yaram...
Sana iyi ol demiyorum!
Kavur, yak beni!
Hatta acýt, sýzla, kana!..
Kana ki üzerini yeniden daðlayayým.
Umutlarýmla, sevinçlerimle.
Yeniden sevmeyi baþaran yüreðimle,
Seni yerden yere vurayým...
Tutup kanadýndan, elini kolunu baðlayýp,
Daraðacýnda sallandýrayým...
Bin kez kefenleyip,
Kalbimin en ücra köþesine gömeyim...
Ne demiþti þair:
’Püryareyim, yarem eksik olmaz,
Pürsevdayým, dildarsýz olmaz...’
Ey yaram!..
Durma öyle yaban gibi.
Hadi!
Yak, kavur beni!
Sosyal Medyada Paylaşın: