Ýnsan yüreðindeki çýðlýklara nasýl bir çözüm bulur? Sesi o kadar yüksek çýkarken nasýl susturmak için çaba gösterirsin? Býrak yürek isteklerini dile döksün, býrak ki; içini kanser misali sarmasýn. Neden bu korku diye soruyor yürek. Fakat cevabýný bir türlü alamýyor. Mantýk yüreði susturmaya çalýþtýkça, yüreðindeki dertler daha çok kabarýyor. Kabardýkça gözünden yaþlar akmaya baþlýyor. Kendini bir nebze öyle rahatlatmaya çalýþýyor. Sonra ne mi oluyor?....... Rahatladýðýný düþünen yürek fark ediyor ki her þey ayný. Kendini daha bir karanlýða kapatýyor. Ýçi kapkaranlýk bir oda, hiç ýþýk yok kendini görmekte bile güçlük çekiyor. Acaba bu zifiri karanlýk kaderim mi yoksa aydýnlýk bir yer var mýdýr? Yüreðimin en kuytu bölgesinde. Sizce yüreðin aydýnlýðý nedir? Sesini duyurmak mý? Yoksa karanlýðýyla, yaþamayý öðrenmek mi? BEN BUNUN CEVABINI BÝR TÜRLÜ BULAMIYORUM….
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe betül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.