Kalpsizlere

kimse ‘seni seviyorum’ demesin
kim dediyse dilinde zehri vardý
nerede bir güneþ doðduysa karanlýðý da ardýndan geldi
kimse ‘yaz mevsimiyim’ demesin ardýndan kýþý geldi
kimse ‘gülüm’ demesin
kim dediyse dikeni kalbe battý
kimse ‘dünyan benim’ demesin
kim dediyse dünyamýz baþýmýza yýkýldý
‘ocaðýným’ dediler sýcacýk
söndürdüler ocaðýmýzý hemencecik
nerede bir güzellik açtýysa salkým saçak
yanýnda bir çirkinlik boy verdi
köþe bucak
kim ‘dostum’ dediyse gülen yüzüyle
postumuzu aldý ikinci yüzüyle
kim ‘umudum’ dediyse elini uzatýp
umudumuzu çaldý avucumuzun içinde
‘insanýz’ dediler, insanlýðýmýzý gasp ettiler
‘özgürüz’ dediler, özgürlüðümüzü zaptettiler
bir canýmýz kaldý dedik,
ona da göz koyup azrail oldular
gökyüzü olduk siyaha boyadýlar yeryüzü olduk aha boðdular
bir yeþeren dal olduk taze çiçek açmýþ onu da kýrdýlar
bir kuþ olduk sevgilinin kalp dalýnda öten sesimizi kestiler
kimse ‘seni seviyorum’ demesin
kim dediyse - allah için - hiç sevilmedik
‘günahtýr kalp kýrmak’ dediler
kalbimizi paramparça ettiler
bilmem ki biz ne yaptýk bu insanlara
bakýp da açmýþ olduklarý yaralara
dikiþ tutmaz acýlar kattýlar canýmýza
iflah olmaz hüzünler saldýlar damarlarýmýza
gözyaþlarýmýzý tetiklediler
ömrümüzü yediler
bilmem ki biz ne yaptýk bu kalpsizlere
kalbimi söküp de göðsümden diyesim geldi:
‘alýn bu kalp sizlere’

















Sosyal Medyada Paylaşın: