Herkesin bir gün ölme ihtimali var bu dünyada Herkesin gerçekten týka basa sevme ihtimalinin olduðu gibi
. . . . .
Ölümü ilk kez Babamý yoðun bakým ünitesinde uðurladýðým gün tanýdým Çok soðuk ve acýmasýzdý Artý gaddardý Kalbime kaçan mosmor kýrlangýç çýðlýklarýna Ve gözlerime hýnca hýnç dolan hýçkýrýklara inat Babamý bana vermiyordu Babama sarýldýkça Esiyor Gürlüyordu Ön dört þubattý Herkes üþürken Anadan üryan içim yanýyordu Ýçim
Oysa ki ben ilk kez babamýn ellerinde görmüþtüm þefkâti Ve o masumiyet dolu karbeyaz þefkâte aþýk olmuþtum Belime kadar uzanan saçlarýmýn her bir teline Býkmadan, usanmadan Tek tek sevmeyi babam öðretmiþti Babam...
Sonra aramýza ölüm girdi Sinsice... Babamýn aðzýný býçak açmadý Günlerce Aylarca Yýllarca Benimkini de Çok çok sustuk Çokkkk sustuk Ebedi sustuuukkk
Ben aðladýkca Babam rüyalarýmda teselli etti Göl kenarýndaki martýlar hüznümü göðe uçurdular Avuç içlerimdeki dilsiz dualar öperken babamýn topraðýndan Ondan yadiðar arþipel göz bebeklerimle tutundum hayata Daha da yeþillendi bakýþlarým Maviliðin içinde yýkanýrken flu umutlarým Yeþerdim Yemyeþil oldum Kýþ ayazýnda on dört kez Tepeden týrnaða çiçeklendi gönül bahçem Bir yanýmda çocuklarýmýn ömre bedel nefesi Bir yanýmda annemin yetmiþ cihana baþkaldýran sevgisi
Derken... Tam kendime gelmiþken Sinsi ölüm Annemin titrek nabzýnda attý Almýþ yedi yýllýk kalbine sahip olup Onu da sevgiye muhtaç ellerimden aldý Telefonda kardeþimin sesi Yalan söyleme diye feryat eden ben
Günlerden sekiz kasým Sesini kýstýkça Taþtýkça Taþtý kalbimin aðlayan yaný Dört bir yana sürgün etti beni çaresizliðim Daðlarda eksi sekiz derecede üstümde incecik bir tiþörtle koþtum Koþtum Ayak parmaklarým morarana Gözlerim aðlamaktan bitap düþene dek koþtum Koþtum
Anne sesli Kýkýr kýkýr gülen o çocuðu da aldýn ya benden ölüm Helal olsun sana Bundan sonra yerin yetmis kat dibinde Nefessiz kalmak bile výz gelir bana ..
nagi han
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nagihan ERGÜL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.