Zor Yol

Sarý çitle ayrýlmýþ iki yol uzanýyor önümde,
Üzgünüm; bu iki yoldan ikisini de seçemezdim.
Siz varýn geçin, daha beklerim ben; yalnýz yolcuyum…
Gördüðüm, bildiðim; tekin deðil bu yoldan ikisi de,
Çalýlýklarýn en dibine kadar bakmadan edemezdim!

Ýyi gibi görüneni; kendine çekti, aldý beni
Nice nice üstünlüklerini saydý döktü bir bir.
Renk renk çiçekliydi, üstelik yemyeþildi...
Ýki yoldan gitseydim ben öteki yolcular gibi
Ýkisinin de çiçekleri bastýkça ezilir, çiðnenir.

Sabaha çýktýklarýnda ikisi de ikizdi sanki, anlardýnýz;
Çiðnendikçe siyaha boyanmamýþ yapraklarýndan.
Vay bana, baþka gün mü yok umuduyla sakladým onu;
Her yolun yepyeni bir yola ulaþtýðýný bilerek...
Dönmek istesem de, baþa dönebilir miydim þimdi?

Yüreðimdekini içimi çeke çeke açýkça söylesem de,
Yanaklarýmdan süzülür yalnýzca gözyaþlarým deðil mi?
Þimdi ne iki yol, ne sarý çit var: Ayrýldým ormandan,
Bu defa da yolcusu az olaný seçmeliydim deðil mi?
Baþka olan, her þeyi deðiþtirecek olan oydu belki de!

Robert FROST (1874–1963 / Dað Mesafesi, 1920)
Çeviri: Oyhan Hasan BILDIRKÝ

Sosyal Medyada Paylaşın: