Beklemiyorum ben artýk seni Ne bir ümidim kaldý,ne yollarýna bakan gözlerim var Ne kuþlardan haber bekliyorum,ne de bir özlemim var Her ayýn onunda gidip gelmiyorum artýk çay bahçemizdeki tahta masaya Ve dudaklarým hasret kalsa da o bir yudum çaya Pek de içesim yok hani, açýkçasý takatim de yok dayanmaya
Beklemiyorum ben artýk seni Hani diyor ya þair ’’yýkýldý yolunu bekleyen þehir, artýk gelsen de bir, gelmesen de bir’’ Eylül hiçbir þeyi hatýrlatmýyor mesela Hüzünle dökülen yapraklar aðlatmýyor artýk beni Ve düþünmüyorum gidiþine kaç eylül tanýklýk etti diye Hatta kaç eylülü görebilecek þu gözlerim Ve sensizlik ne kadar cana tak etti diye
Beklemiyorum ben artýk seni Ýçtiðim kahvenin renginde yok gözlerinin kahvesi Gülüþün hayalimde deðil,düþünmüyorum sevgilim diyen o güzel sesi Þarkýlar boðazýmda düðüm olmuyor Düþünmüyorum ömrümden eksilen her nefesi Ýsmin yazýlmamýþ dizem,gözyaþým mezem deðil artýk Hayal etmiyorum geleceðin günleri Beklemiyorum ben artýk seni... Beyazmelek
Sosyal Medyada Paylaşın:
beyazmelek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.