Zaman

Zaman...
Ah þu ciðerimi nefessiz býrakan zaman.
Geçmiyor, bir elveda da sabit.
Umudum bile terketmiþ, sen mi kalacaktýn?
Gittin.
Gök kara, yürek kara, umut kara...
Bil ki karardý tüm dünya...
Ellerim üþüyor, kýþ mý geldi?
Yoksa güneþ de mi beni terketti?
Kuþlar ötmüyor artýk,
Belli ki onlar da göçü seçti...
Soldu çiçekler, sustu bülbüller.
Yaðmur, yaðmuyor artýk çöllerime.
Issýzým, sanki düþmüþüm bir kuyunun dibine.
Umutsuzum.
Sevdiðim,
Bir tek hatýramdaki sen yemyeþilsin.
Söyle yüreðim senden nasýl vazgeçsin?
Ýsteme benden olmaz!
Teninin sýcaklýðýný, kokunu,
Bakýþýný, gülüþünü, saçlarýný
Usul usul nefes alýþýný unutamam.
Sen benden geçtin,
Bilsem ki bir daha dönmeyeceksin
Yine de ben seni býrakamam.
Hatýran yeter karanlýðý aydýnlatmaya,
Mutlu olduðunu bilmek yeter beni yaþatmaya...
Sosyal Medyada Paylaşın: