Bir Zamanlar

Bir zamanlar,
Yetimlerin gözlerinde saklanýrdý yýldýzlar.
Onlarýn saçlarýný okþayan eller vardý.
Ah o öpülesi eller, þefkatin görünür hali.
Meleklerin bile aþýk olduðu bir Asker.
Seslenirdi duysun diye alem,
Bir ses ki, týnýsýnda duyulmamýþ bir ahenk,
Aþký fýsýldardý kayýplarýn yüreðine.
“Allah-u Ekber!..”
Dikilirdi zalimin önünde, korkusuzca.
Hangi insan ölmek istemez onun uðrunda?..

O zamanlar,
Ölümlerin bile kutlu bir sebebi vardý.
Sebepsiz ölümler ahir zamanýn icadý…
Yoktu insanlarýn boðazýnda kuru ekmekten baþkasý.
Lakin yoktu alýnlarýnda da dünyanýn karasý…
Mal, mülk, aþ derken sürüklendi insanlýk girdaba.
Hele bir de kibir sarmýþ yürekleri,
Özlememek mümkün mü o kutlu günleri…
Ahh!..

Þimdi,
Nereye kaçsam gelir benimle Hicraným.
Hangi yöne baksam kanar yüreðimdeki ahým.
Bilmem ne kadar kalmýþ benim zamaným?
Alem sevince, ben hüzne sevdalý…
Eyvah!
Yürürüm avare, geçmiþ benim kervaným.
“Be hey aptal, yürü durma hüzün selinde!”
Dedi: “ Yürü nice baharlar var önünde!..”
Baktým da gizliden ufka aðlayarak,
Tuttum yüreðimi sessiz haykýrarak.
Diledim vuslatý buyursun, Ýlah ömrüme…
Ben ki sinesinde yangýn taþýyan bir seyyahým…
Yürürüm yýlmadan aþk üzre…


Sosyal Medyada Paylaşın: