o kadar kýymetlisin ki
kimselere verme kendini
diyor içimdeki ses..
hakkaten öyle miyim deyip
aynalara koþuyorum
dur demeye kalmadan aynayla baþ baþa
hoþ geldin
yine mi sen
soluk soluða kaldýðýmdan buðulanýyor ayna
elimin tersiyle silip
tekrardan bakýnca
sanýyorum ki baþka bir ben çýkacak
aynanýn ayasýnda
içime sesleniyorum o an
dýþýma kuyu mu kazýyorsun
hayýr diyor peþinden
kuyumcu arýyorum
tamam diyorum anladým
kesin paha biçecek
sarraf bulacaksýn
bulmasýna da
o dediðin uzun iþ
ama ömür çok kýsa..
sonra bekliyorum bir müddet daha
acaba ne diyecek diye
ne halin varsa kör
-ebeler benden hediye..
bakýyorum da dilin uzadý epey
der demez
tüyüyor bizimkisi
sonunda çýkýyorum aynanýn kadrajýndan
suretinden aslý’yý arayan bakýþla
yazdan ne hayýr gördün diyor
kardan adamla dolu kýþ’la