umut çiçekleri

akþamýn
kalýn perdesi kapanýrken pencerelerde
giz
odasýna çekilir
çalar ürküntü çaný baykuþun
sinsi köþede
ýþýklarý titrer
gece lambalarýnýn
dizinde yara izi
ve kanayan sözcükleriyle
baþlar yolculuðu kumral çocuðun
çýkmaz bir sokaktan
ipine sarýlýr uçurtmalarýn


bir ünlem sesin sonunda
çýnar aðacýnda olgun kuþlar
gözden geçirir yanýlgýlarý
hangi daðdan harmanlanýr
hüznün kaðnýsýndaki rüzgâr
geçer kederli kýrlardan
çalýlara takýlýr aný sayfalarý
giysileri paralanmýþ bir coðrafyada
düþler patikada sersem


her þey ne kadar Ankara’ydý
benim genç çýlgýnlýðýmda
oysa þimdi o eski bahçelerde
heyecaný yitik güllerin
karanfiller isteksiz
suskun ateþ toplarý
kulaklarýmýn kývrýmýnda
hâlâ durur sýðýrcýklarýn çýðlýklarý
o büyük bulvarda
aþk sýrýlsýklam


kara saçlarýný sessiz ve özenle okþadýðým
sade yüzlü ve gelenekçi kadýn
anýmsar mý
renklerini sevinçlere teyelleyen kelebeði
iki iri göz nasýl algýlar
görkemini göl kuðularýnýn
zeytin dalý taþýyan güvercini
kumru kaðnýsýný

ince bir hesap yapsam
zamanaþýmýna uðrar mý seçtiðim günler
býraktýðým sevda duraklarýný
yerinde bulabilir miyim
gönlüm üzgün
peki kim doldurur boþluklarýný
ruh ülkemin
ah benim bahçemde açan
umut çiçekleri
alkýþlarým yüreðinizi
gözlerinizden öperim


OÐUZ TÜMBAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: