İstanbul’da Bir Zamanlar

Sene 1972, mevsim Sonbahar,
Hava soðuk, esiyor rüzgar...
Mekan Ýstanbul Eminönü,
Meþhur yeni caminin önü.
Meþhurluðunu daha çok,
Etrafýnda konuþlanan,
Alaca güvercinlerden alýyor.
Aralarýnda bir çocuk duruyor.
Gözlerinin bozukluðundan deðil,
Ninesinin yakýn gözlüklerini takýnca,
Kendini pek bi havalý sanýyor.
Zavallý çocuk...
Okumak için Ýnegöl’ün Süle Köyü,
Nam-ý diðer Sulu köyden,
Baba ocaðýndan, ana kucaðýndan,
Kopup gelmiþ Ýstanbul’a...
Koparýlýp gelmiþ demek daha doðru.
Bakmayýn siz sitemli konuþtuðuma,
Ýyi yapýlmýþ aslýnda...
O zamanlar elde yok, avuçta yok,
Kimi aç karýnlar, kimi zaman tok,
Çok çileli günler geçti elbet, çokkk...
Velhasýl, Ýstanbul Eminönü’nde,
Yeni Caminin önünde,
Alaca güvercinlerin arasýnda,
Poz vermiþ fotoðrafçýya,
Masum, mahzun, ürkek bir çocuk.
Saçlar rüzgardan daðýlmýþ,
Gözlerinde numaralý gözlük.
Beli bir kemerle boðulmuþ,
Pantolonun bir paçasý düþük.
Ceket; sanki biraz dar, biraz küçük.
Muhtemel bir arkadaþýndan emanet.
Haftasonu izne çýkýlmýþ ya yurttan,
Bu yüzden, düzgün gibi kýyafet.
Gömlek, iliklenmiþ yaka düðmesine kadar.
Ahhh olsaymýþ bir de afilli kravat...
Bir baþka güzeldi Ýstanbul o zamanlar...
Hayat yine zordu bugünkü gibi,
Belki bugünkünden daha da zor,
Ama, daha mutluydu sanki insanlar...

moncer
18.11.2019
Sosyal Medyada Paylaşın: