İSTANBUL YEDİTEPE

Akþam kýzýllýðýnda didârýný görmeli
Gönül bahçelerinden bir demet gül dermeli
Sana meftun yürekler maksûduna ermeli

Boðazýn mavisine siner hüzün Ýstanbul
Mehtabý kýskandýrýr gülen yüzün Ýstanbul

Katar katar trenler kalkar da Sirkeci’den
Kader bu ya, ayrýlýr ana-baba, bacýdan
Hicran duygularýyla gönül yanar acýdan

Ruhumdaki medcezir bini aþtý Ýstanbul
Ýntizardan yoruldum, sabrým taþtý Ýstanbul

Firarî duygularým her dem melâle dalar
Gözlerinin mavisi beni hülyaya salar
Bir yanda Ümraniye, öbür yanda Adalar

Çýkýnýmda ekmeðim, aþýmda tuz Ýstanbul
Hep bizim olacaktýn, vermiþtin söz Ýstanbul

Fetih ordularýnýn Sultan Fatih öncüsü
Altýnboynuzdur Haliç, Ýstanbul’un incisi
Çok þehir gördüm amma sen gönül birincisi

Hakk’ý söyleyen dilim, gözümde fer Ýstanbul
Boncuk boncuk süzülen alnýmda ter Ýstanbul

Ufkun kýzýllýðýnda hayallerimiz yandý
Sevda bahçelerinde gönül aþkýna kandý
Rumeli surlarýnda çað açýlýp kapandý

Küfrün kalelerini parçala, yýk Ýstanbul
Düþtüðün bataklýktan gayret et, çýk Ýstanbul

Aðustos ortasýnda yüreðimiz kýþ gibi
Buz keser soluklarým gökten kar yaðmýþ gibi
Sevgilinin koynunda Göksu hayal, düþ gibi

Bedenim bir baþýna ruhum sende Ýstanbul
Periþan, paramparça bu can tende Ýstanbul

Þimþek çakar, gök gürler, yaðmur düþer damlardan
Ýki yürek bakýþýr süzülerek camlardan
Kanlýca bir aðýttýr duyulur akþamlardan

Tango sana yakýþmaz, türküler yak Ýstanbul
Doðudan gelir ýþýk, mâzine bak Ýstanbul

Bedene hayat veren damarýmýzda kansýn
Yurduma pusu kuran ecnebiler utansýn
Sinop’tan Anamur’a Türkiye’sin, vatansýn

Karanlýk gecelerin ýþýðýsýn Ýstanbul
Medeniyetimizin beþiðisin Ýstanbul

Sen Leyla’sýn, ben Mecnûn, Ýstanbul sevda çölüm
Gelecekse nihayet elinden gelsin ölüm
Dikenlerin içinde açmamýþ sevda gülüm

Ýçimde bir sýzý var, derbederim Ýstanbul
Kopsak birbirimizden ne ederim Ýstanbul?

Kýyama durur gökler Eyüp Sultan’a nazýr
Edirnekapý’sýnda ruhlar selâma hazýr
Hakk’a gönül verenler elbet bulacak huzur

Ayasofya ütopya, oldu hayal Ýstanbul
Titre ve kendine gel, hüsran bu hâl Ýstanbul

Ayak idin, baþ oldun; kanatlandýn kuþ oldun
Hayalleri süsleyen gecemize düþ oldun
Ömrün ilkbaharýnda çiçek açtýn, hoþ oldun

Gönül bahçelerinin iri gülü Ýstanbul
Senden ilham almayan hisler ölü Ýstanbul

Bu topraðýn üstünde bir Ýstanbul yaþýyor
Can bedenden kurtulup fâniliði aþýyor
Uðrunda can verenler Resûl’üne koþuyor

Hakikat ýþýðýna baðrýný aç Ýstanbul
Mübarek ezanlarýn ruha ilâç Ýstanbul

Lâleli’nin gülleri sararýyor, soluyor
Ayasofya aðlarken sinagoglar gülüyor
Bin yýllýk fetih ruhu her geçen gün ölüyor

Yalanlarýn diz boyu, haddi aþtý Ýstanbul
Hakikat ayan beyan, maske düþtü Ýstanbul

Yâdýma düþer adýn, buðulanýr gözlerim
Zihnimde yankýlanýr sana dair sözlerim
Olsan yaný baþýmda yine seni özlerim

Ýyi görünmüyorsun bu hâlinle Ýstanbul
Yaþamaya mecburum hayalinle Ýstanbul

Masum yalanlarýna bir zamanlar kanmazdým
Taþýn, topraðýn altýn derlerdi inanmazdým
Bilmeseydim mâzini bu hâline yanmazdým

Gidiþin doðru deðil, yanlýþ bu yön Ýstanbul
Yepyeni bir sayfa aç, mâzine dön Ýstanbul

M.Nihat MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: