An Be An

Fânilik sahnesinde, ebediyet oyunu
Oynamaktan býkmayan ey, doyumsuz figûran!
Çöllerde, kutuplarda hatta uzayda bile,
Maddesi, mânâsýyla rol yapýp duran insan.

Ne bu dünya bir sirktir, ne sen ipte cambazsýn,
Sen ki, Allah’tan sonra en deðerli varlýksýn,
Þu karanlýk þu tutsak alemim mahpesinde,
Bir nur kandili gibi yak þuurun parlasýn.

Atom çekirdeðinden, muhteþem kâinata,
Küçük kýpýrdanýþtan, Yüce Allah’a kadar,
Öteye dahil ruh da, madde de þu hayat da,
Ýnkâr edip kendinden kurtulamaz insanlar.

Ýnsan kafa yorarken neden, niçin, nasýlmýþ,
Âdem’i; adem yapar, bir melek öpücüðü.
Âlemi seyre dursun diye göðe asýlmýþ,
Duyduðu þen kahkaha güneþin gülücüðü.

O yoklarý var eden Allah’ýn ’ol’ emriyle,
Mekân O’nun fermaný önünde diz çöküyor.
Ve oluþtan, ölüþe akýp giderken zaman,
Hep nîsbi varlýklarýn ’fâni’ olduklarýný,
Duymak istemesen de söyler durur an be an.

Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın: