Ne baharlar geçti,kaç yaprak düþtü ömrümüzden. Hazan mevsimi,ilkbahar derken kar yaðdý, Lapa lapa saçlarýmýza þimdi. Yüzümüzdeki çizgiler zamanla yarýþýr gibi, Ýnadýna! Birbirini kovalayan saatlerle arkadaþ oldu.
Gençliðimizin tazeliðinde düþler kurardýk hani? Söz vermiþtik ya biz ebedî... Ömrümüzün son duraðýndayýz ama bitmedi, Kimse bitiremedi daðlar kadar yüce sevgimizi.
Neden mi gül kokulu yârim? Geçici bir heves,parlak servetler üzerine, Kurmadýk,koymadýk yüreðimizi biz. Ufak rüzgârlara kapýlýp savrulmadýk. Sýrtýmýzý dönmedik birbirimize, Sýmsýký kenetlendik tek yürek olduk. Düþmanlarýmýz, Sevinç nidalarý atýp halimize gülmesin diye.
Yanyana cancana bir ekmeði bölüþtük, Þükrettik,isyânlara düþmedik yârim! Baþkalarýnýn sözüne bakýp incitmedim seni, Ýncitmedin sen beni.
Bildiðimiz þu ki, Sevgi Rahmanýn hediyesi. Sevilmek, bu denli sevmek her kula nasip olmaz ki! Allah rýzasýyla kurulan yuva yýkýlmazmýþ, Ahirettte de seven ayrýlmazmýþ can yoldaþým!
Þimdi son nefesimi vermeden, çok geç olmadan, Tekrar haykýrayým yeryüzüne, Seni Seviyorum ! Seni Çoook...k Seviyorum Can Yoldaþým!
Seni sen olduðun için severim ben yine. Senin sevgin Yaradandan bana en büyük hediye.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşe_rose Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.