Karabağ ağladı

KARABAÐ AÐLADI

Yusuf Yýlmaz

Türkün masum kaný döküldü,
Van’da Erzurum’da Karabað’da...
Kundaktaki bebelerin feryadý yükseldi;
Yer duydu, gök duydu, deniz duydu.
Karanlýk gecede ay gördü,
Dünya görmedi.
Karabað aðladý.

Þehit kaný göl göl oldu.
Dað aðladý,
Nehir aðladý,
Türkün yüreði daðlandý.
Ýnsan olan herkes aðladý.
Karabað aðladý.

Sabah oldu,
Güneþin ýþýðý vurdu þehidimin alnýna.
Malazgirt, Sakarya aðladý.
Çanakkale aðladý,
Karabað aðladý.

Bir rüzgar esti,
Tanrý Daðlarýndan Azerbaycan’a
Eðildi daðlar, aðaçlar...
Yapraklar aðladý,
Karabað aðladý.


Analarýn yüreði daðlandý.
Baðrý delik deþik babalar aðladý.
Türkün yüce daðý,
Aðrý daðý aðladý.
Karabað aðladý.

Gücünü alýp ayýdan
Çýkmýþsýn yoldan
Düþün ki bileyip kýlýcýmý
Suyunu verip Orhun ýrmaðýndan
Bir tanrý Daðýndan bir Anadolu’dan
Silineceksin tarihin sayfalarýndan…


Sosyal Medyada Paylaşın: