Hani ya ben aðlarým. Sonbahar geldiðinde. Solan yaprak el uzatýr, Düþmemek için topraða. Bir elini býrakýr, diðer eli havada. Kucak açar topraða, Sonra ben, rüzgarýn gözlerini baðlarým. Ben rüzgarýn ettiðine aðlarým. Katar önüne, savurur, süpürür, Çalar yere, atar uzaklara. Rüzgârýn estiðine aðlarým, yazýktýr. Ne tazeydin sen sürgün verirken. Ne kadar parlak, gösteriþli. Kim bildi kýymetini kim bilir? Dal mý, rüzgar mý, toprak mý, insan mý? Hüzün geçer içimden, Her nedense güzün geçer. Bir kýymet daha biter, Bir ömür daha. Her bacadan hüzün tüter, Daðýlýr efkarlanýr. Bulutlar hüzün çeker, Sinemin can evine. Ben güz ayýnda yeþerdim, Yaz ayýnda soldum. Her düþen yapraðý gördükçe, Hüzün çöker aðlarým. Kýymetini kim bildi?
Mustafa Kurt- 27.10.2019
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa KURT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.