Pembe Bir Anı

Eþyalarýmý topluyordum.
Yüzlerce insanýn artýðý ruhumu
taþýmak için ötelere...
bazý kaðýtlar geldi elime.
Solgun mürekkep izleri üzerlerinde...
Eski tarihler, yaþanmýþlýklar...
Güldüm, kimisine.
Bunlarý da biz mi yaþadýk, diye.
Bir þekerpembe zarf vardý içlerinde.
Parfüm kokardý ilk zamanlar.
Avangard mýydý neydi.
- þimdi utanmasa küf kokacak ya! -
’ Keþke küçücük olsaydým da
bu zarfla yanýna gelseydim! ’
diyor içindeki! ..
Hafif bir gülümseyiþ konuyor
aðzýmýn sol yanýna.
Üstten bir gözyaþý inip
tamamlýyor ahengi.
Öldürüyor beni bu,
masumiyetin pembe rengi...

Uður Demircan
Sosyal Medyada Paylaşın: