Kýrýlan taþlar gibi, döþenip yol olmuþum, Tenha kayalýklarda izim bile kalmamýþ. Dilencinin elinde geçersiz pul olmuþum, Düþtüðüm kaldýrýmda çöpçü bile almamýþ. Kimse farkýnda deðil, bu dünyada var mýyým? Yavaþ, yavaþ eriyen buzul muyum, kar mýyým?
Dalgalý denizlerde yol alan bir sandalým, Ýçimde bir korku var; ha battý, ha batacak. Rüzgârlý havalarda savrulan ince dalým, Ruhumdaki boþluðu kim nasýl kapatacak? Savaþlardan yýpranmýþ yorgun bir hisar mýyým? Delinmiþ cepkenimi yarama basar mýyým?
Ateþ düþen yüreðim soðumuyor ayazda, Dökülen sular bile alev, alev yanýyor. Çaresiz bekliyorum, ruhum þimdi niyazda, Uykuya dalan gece, þafakla uyanýyor. Kül altýna gizlenmiþ ateþ miyim, kor muyum? Gözlerim seçemiyor; kýzýl mýyým, mor muyum?
Sýð sularda yosunum, derinlerde mercaným, Herkes kendi kendine deðerimi biçecek. Âcizane bir kulum, bir sýkýmlýktýr caným, Kimi hiç görmeyecek, kimi basýp geçecek. Çýkmadýk þu canýmdan ümidi keser miyim? Dünyadan yüz çevirip, talihe küser miyim?
Ruhum sanki bir suçlu, altýn kafeste esir, Habire çýrpýnýyor; ha uçtu, ha uçacak. Onu kimse tutamaz, kimse edemez tesir, Bir gün kafesi kýrýp, huzura kavuþacak. Hiç mi ümit kalmadý, bu kadar naçar mýyým? Bu kýrýk kanatlarla acaba uçar mýyým?
Sabri Koca Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.