Bir deveyi sokarsýn da çömleðe
’’Kahrýn nedir’’ soramazsýn gömleðe
Özümüzü asmadýkça merteðe
Sinemizde piþmek olmaz birader
Bilir toprak iyi olan tohumu
Hasadýndan harman alýr doyumu
Tabiatý duruþunda uyumu
O gönülden düþmek olmaz birader
Hiç bir lisan lüzum görmez pergele
Çoban yoksa yük vurulmaz hergele
Kuþ misali takýlýrsa engele
Tutuk dilde taþmak olmaz birader
Deðil mi ki, aslý ayna; surete
Sýrtý ayaz daðlar durmuþ ibrete
Ölüm haksa dirisinden cesete
Zikrimizden þaþmak olmaz birader
Ömrümüzde baðýn gülü solmadan
Hülyalarýn kývrýmýna dalmadan
Ýçimizde bekleyiþler olmadan
Kalpten kalbe aþmak olmaz birader
Kervan yürür biz yürürüz durmadan
Gölgemizle iz sürürüz durmadan
Yaprak düþer biz çürürüz durmadan
Ecel ile koþmak olmaz birader
Daha söze baþlýyoruz ’’ben’’ diye
Cahil iken âlim olduk veliye
Vicdanýmýz yol vermiyor deliye
Kibrimizle þiþmek olmaz birader
Unutma ki iþimiz yok çirkefle
Þafak sancýr gün açýlýr þerefle
Kötüleri kýnasak da esefle
Kuyusunu eþmek olmaz birader.
Nezahat YILDIZ KAYA