KÖYDE HAYAT BİR BAŞKADIR

Köylere hasret kaldýk, þehirler yordu bizi
Sürüyü yitirenler, daðlardan sordu bizi
Nerede güzel köyüm, akarsularým nerde?
Gönüller yangýn yeri, giriftar olmuþ derde
Köylerin havasýný unutmak mümkün deðil
Yüreði teselliyle avutmak mümkün deðil
Kulaðýmýzdan gitmez çobanlarýn kavalý
Rengârenktir tabiat; yeþili, moru, alý...
Tebessüm eder durur çeþit çeþit çiçekler
Köyün sakinlerine selâm verir böcekler
Buz gibi sularýndan içip kanasým gelir
Ekmeðimi kuymaða, yaða banasým gelir

Anamýn ak ekmeði kuzinede piþmiþtir
Ondan konu komþuya bir göz hakký düþmüþtür
Hangimiz tutmadýk ki deðirmende nöbeti
Köy sükunet pýnarý, köyde huzur ebedî
Süt saðmayý býraktý köyün güzel kýzlarý
Þehirden köye dönen, huzur bulur yazlarý
Bað-ý Ýrem her yeri, cennetten bir köþedir,
Yüzümüze yansýyan tebessümdür, neþedir
Yaylalarýn buz gibi, soðuk suyundan için
Býrakýn þehirleri, köylerinize göçün

Bir yanda kuþ sedasý, bir yanda horoz sesi...
Tanyeri aðarýrken uyandýrýr herkesi
Çobanlar sürülerle þen eylerken daðlarý...
Ýlkbaharda canlanýr bahçeleri, baðlarý
Kýzlarýn ellerine kýnalar yakýlmýþtýr
Günün ilk ýþýðýyla evlerden çýkýlmýþtýr
Bir pýnarýn baþýnda uyuyup kalmak ne hoþ
Yeþil giyinmiþ daðlar, insaný eder sarhoþ
Þehirde her þey garip, köyümü özledim ben
Kirpiðimdeki nemi bir ömür gizledim ben

Þimdi duman çökmüþtür daðlarýn baþlarýna
Mâni olmak müþküldür hasret gözyaþlarýna
Ot baðlamýþ topraklar, tarlalar kazýlmamýþ
Kalemler sükût etmiþ, anýlar yazýlmamýþ
Dalla vedalaþýrken sonbahar yapraklarý...
Kedere gark olmuþtur mümbit köy topraklarý
Köyler virandýr þimdi; giden yok, gelen yoktur
Huzur yok þehirlerde, gelip de gülen yoktur
Yola revan olanlar dönüp hüzünle bakar
Gidenlerin ardýndan aðýtlar yürek yakar
Bir ömür dolaþsan da varacaðýn yer köydür
Sonsuzluk meskenini kuracaðýn yer köydür

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: