býktým kendimden Rüveyda
aynada deðiþmeyen yüzden
her gün yürüdüðüm yoldan
sana dert anlatmaktan
ara sýra terk etmek istiyorum kendimi
hani bir sevgiliyi terk eder gibi
özlemek
az hava almak
dönmek sonra
gerisin geri
ama olmuyor..
nere gitsem ayaklarým üstünde ben
peþimde bana benzeyen o sevimsiz gölgem
yollar bitmiyor Rüveyda
yürümeye baþladýðýmýz o ilk adýmda açýlan kucak gibi
güven istedik
ve herkesi öper sandýk düþtüðümüzde
oysa diz yarasýyla kan baðý yokmuþ düþün
yare kapaklanýnca anlýyormuþ insan
faydasý yokmuþ öyle
uzaktan öpücüðün..
yýllar da bitmiyor Rüveyda
þu zaman ve mekan arasýndaki iliþki çok karýþýk
bir küsler
bir barýþýk
bakma sen zamanýn durur gibi yaptýðýna
ayrýlýðý sevdaya dahil ediyor þair
haricen sürdüðü söz ilacýyla
þimdi tek arzum
O’nun kulaðýna adýný fýsýldamak
hani karanlýktan korkan üvey bir çocuðu
gün ýþýðýna çýkarmak gibi
ya da af dilemek için güneþin
geceye doðmasý belki..