YOLUN SONU

Gider iken büyük kervan,
Ufuk birden boz görünür.
Mevsim döner tam tersine,
Bahar deðil güz görünür.

Þekil þemâl ayný ama,
Karýþmýþtýr nefes sam’a,
Düþer dostlar sonsuz gama,
Üç kelamlýk söz görünür.

Mal mülk kalýr hep geride,
Bekler mizan ileride,
Çýplak kalan o deride,
Yalnýzca bir bez görünür.

Çýkar yola cansýz beden,
Çoktur ona veda eden,
Geri gelmez artýk giden,
Ordan sýla az görünür.

Çekilmiþtir iþte kur’a,
Zamansýzca gelir sýra,
Düþünce ki o çukura,
Önce etraf toz görünür.

El ayak da çekilince,
Biter gündüz olur gece,
Oyar gözün bir karýnca,
Her bir darbe köz görünür.

Çürür ceset mezarýnda,
Çýkar otlar üzerinde,
Yaradanýn nazarýnda,
Cisim deðil öz görünür.

Bu gerçektir yolun sonu,
Düþün, zikret enikonu,
Çok uzakta sanma onu,
Hemen þimdi tez görünür.

Sosyal Medyada Paylaşın: