yakma þu ýþýðý
hayaller sönsün istemiyorum þimdiden
hem ne gerek var
gözlerin fenerimken..
karanlýkta buldum ben seni, aþk yordamýyla
ellerim,
ellerinle koymuþ gibi bulsun diye
mýhladým kendimi
o karanlýða
yakma þu ýþýðý
çünkü derinliði kaybolacak karanlýðýn
feneri sönecek gözlerin
sonu görünecek biliyorum
uçsuz sandýðýmýz tünelin..
yakacaksan parmaklarýmý yak
tutuþsun uçlarý
varsýn karanlýkseviciye çýksýn adým
sar beni korkunun kör kuyusunda
koynunda ter
teninde sýr olayým
gel,
yýldýzlara basa basa ayak uçlarýnla
uyandýrmadan bir geceyi uykusundan
ve ay,
suya düþüp
sarýya çalan arzuyu dalgalandýrmadan usuldan
hani bir büyüyü nefesime bozdurur gibi
sabrýn ar damarýný çatlatýrcasýna
hani düþ bahçende zaptedemediðin o yaban atlarýn
nal toplatýr ya ardýnda
ha iþte,
yakma þu ýþýðý diyorum
çünkü sönecek yoksa
erimeden mum..