Yaşamayı Öldürmek

Yorar ya bazen yaþamak...
Boþlukta hissedersin attýðýn her adýmý...
Bitmeyen bir yolculuk, kulaðýnda kulaklýk...
Ýþte tren yolculuðu zamaný...
Ýçindeki týkýrtýlardan duymazsýn bile trenin gürültüsünü...
Yolculuk yoramaz seni daha fazla...
Yeteri kadar yorgunsun zaten...
Bir kitap okursun...
Girmek için baþka bir dünyaya...
Bir de bakarsýn savaþýyorsun kitap karakterleri ile...
Ýyileri vardýr elbette...
Ama kendine iyiler onlar da...
Yardýma gelmezler, zor gelir yardým etmek onlara...
Çok sonralarý dank eder...
Bütün dünyalar ayný...
Kitap da olsa, ayný ruhlar geziyor kitaplarda da...
Trenin puslu camlarýnda görür gibi olursun kendini...
Ölmekle yaþamak arasýndaymýþsýn gibi hissedersin...
Derin bir nefes çekersin...
Son nefesinmiþ gibi...
Biraz da uzun tutarsýn içinde...
Sonra puflayarak hayattaki bezginliðini atmak istersin...
Bir sonraki nefesinde de tekrarlayýnca bunu...
Anlarsýn ki oflasan da puflasan da yaþamak zorundasýn...
Ölüm gel demekle gelmediðini, git demekle gitmediðini bir kez daha hatýrlatýr sana...
Yorulursun yaþamaktan, ölümden korkarak..
Sosyal Medyada Paylaşın: