yýllar sonra baktým aynadan kendime yabancý’ laþmýþým, güldüm aðlanýlacak halime uzaktan izledim kendimi herkes gibi çok yýpranmýþým... ve sonra; gözlerimden süzülen yaþlarý yaðmur niyetine serptim ruhsuz bedenimin üstüne, ölüme yaklaþtýðýmý anladým saçýma,sakalýma bulaþan beyazlardan yorgunluðumu yük sandým üstümde, oysa yalnýzlýkmýþ en büyük yük helal seven insanlarýn üstünde... mesela telaþlýyým kimine göre ölümü bekleyen bir garip yaþlýyým, sensiz hayat mý sýradan geçiyor iþte artýk her sabah seni görme telaþý yok içimde... ve dilimde; aklýmý bunaltan kelimeler bir de beni yaþlandýran yalnýzlýðýn... alýþtým iþte; beni mutsuz’ laþtýran ellerimin boþluðuna alýþtým iþte: mutluluðunu arttýran ellerinin doluluðuna… #ÞAÝRbaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
ŞAİRbaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.