Göçebe Ruhum

GÖÇEBE RUHUM
Göç vaktiydi göçebe ruhumun.
Asýrlardýr deðiþmedi kaderi.
Ne ensardý ne muhacir.
O bir göçmendi yeryüzünde.
Yuvasýz bir kuþtu.
Ne bir gönül baðýna gül oldu,
Ne güle bülbül.
O köksüs bir çýnardý.
Herkese dost kendine düþmandý.
Sevemedi dünyayý.
Hep kýyýlarda nefes aldý.
Belki fazlalýktý gönül saraylarýnda.
Kovulmaktan hep korka korka yaþadý.
Onlar git demeden göç etmek zorunda kaldý.
Ve artýk göçebe bir ruha sahipti.
Ne gönül saraylarýna misafirdi artýk,
Nede gönül baðlarýna aþýk.
O ýsýz çöllerde göçebe çadýrýna talipti.
Çünkü özgür bir ruha sahipti...
NACÝYE BAÐLAN


Sosyal Medyada Paylaşın: