Yine gecenin kaçý hüzünlendim ben yine Dünyanýn sonu ölüm, kandýk durduk neyine? Yýkan yýkana, bozan bozana yine Eylül Dolaþýyor âþýklar vura vura sineye
Neden Leyla yüzünden, Mecnun çölde pir oldu Leyla aþka doyarken, Mecnun çöl kumu soldu Yaþanmadan mutluluk geçiyor yine Eylül Aþk diye diye ömür, boþu boþuna doldu
Âþýk utangaç bakar kalp kükrerken dil susar Maþuk dertten anlamaz ümitsizlik olur yar Birkaç günlük zevk için keser gül yine Eylül Þýpsevdi yere atar, her gün üstüne basar
Aþk sonuçta, yaktýkça yakar, gözyaþý akar Maþuk merhem olmaz da, dert dinlemekten býkar Zarar vermiþ sel gibi, kaygýsýz yine Eylül Ne derdin var deyip de sormaz aþýðý yakar
Hasret bu yüzden demli çaya nasýl da benzer Kaynatýp da içmezsem geceyi deler meðer Deðiþmiyor kederi kaderi yine Eylül Yine dolmuþ semaver, dem beklemeye deðer
Aþk emek hasret demek, kalp düþünü süslemek Aþk yoludur ilahi, Allah’ým gerek demek… Her saniyede zikir, aynýdýr yine Eylül Kula kul olmak deðil, gerçek aþký istemek
Yine gecenin kaçý hüzünlendim ben yine Dünyanýn sonu ölüm, kandýk durduk neyine? Yýkan yýkana, bozan bozana yine Eylül Dolaþýyor âþýklar vura vura sineye
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.