GELMEZ KALEME

GELMEZ KALEME

Anadolu’da genellikle,
Evin büyük oðlu,
Baba vekili sayýlýrdý.
Bütün sorumluluðu,
Üzerine alýrdý…

Kardeþler gurbete gider,
Ana baba müsaade eder.
Sen de gitmek istesen,
Önüne çýkar engeller…

Zaten karýþmýþsýndýr,
Çoluða çocuða.
Alýþmýþsýndýr biraz da
Köy iþlerinin zorluðuna…

Ha bugün, ha yarýn derken
Zaman; su gibi
Akýp, geçip giderken,
Aklýna mý gelir, gurbet…

Yaþýn biraz ilerler,
Bütün iþler seni bekler,
Yaþlanmýþtýr anan, baban
Etsen bir gurbet lafý,
Söylediðine olursun piþman…

Teker teker evlenir,
Küçük biraderler.
Yorgunluðu cabasý
Bir de üzerine kalmaz mý?
Düðün, dernek masrafý…

Söz etsen yadýrganýrsýn,
Etmesen altýnda kalýrsýn.
Bunalýrsýn,
Ýþin içinden çýkamazsýn…

Zaman ilerler,
Allah geçinden versin,
Göçüp giderse; anan baban
Biraderler söze baþlar,
Bölüþmekten, paylaþmaktan…

Ýþte o gün; ‘’keþke’’ dersin.
Kendi kendine,
Ýçin içini kemirir
Kendini yer, bitirirsin…

Gurbete gitseler de,
Senin sayende,
Alsalarda çeþit çeþit paye,
Hiç merak etme!
Kesinlikle hiçbir gelmez kaleme…
Salih KOÇ
14 Mart 2019 / Büyükçekmece

Sosyal Medyada Paylaşın: