Tufaný çaðýrýyorsan kirpiklerine ve dokunuyorsam hala yüreðine kýrýlmýþ taþlarýn kaderi gibi toprak olup, savuruyorsan
bir avuç,
içindeki yerimi öpüp,
bir çukur açýp derinlerime
susuyorum..
sahi, uzun uzun cümleler kime kurabilirdiki insan. sesini hapsetmiþken ciðerlerinde..
önümüz kýþ lirik ayazlarda üþürken aþk... Atlas bir kafiye ýsýt gerdanýnda, düþlerine kurban edilmiþ bir þiir býrakýp ardýnda, yaðsana üstüme çýð ve sel.. en çorak yerlerimi ýslat. toprak böyle nefes alýyor sakýn ol! kaygýlar kayganlaþtýkça bir depreme gebe kalýyor hevesler..
erozyon bu...
bir aðaç ne kadar tutabilirdiki kendisini bulut/deniz çeker içine
yer/
-im
efsunlu þiirlerin kehanet dolu sözlerin sarkarken þimdi heryerimden.
karalara bürünüyor bir kadýn ve yerin soluðu çarpýyor yüzüne.
saf bir gerçek kalýyor geriye dökülen
herneyse.
toprak, buhar ve nem ki
adýn þimdi ha geldi ha gelecek bir heyelan dudaklarýmda..
(...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
eksik susmalar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.