Aþk insaný geç vakit, zamansýz da vururmuþ; Vakitsizce gönlümü çalýverdin Kardelen! Ýnsan aþýk olunca çocuklaþýp dururmuþ; Sen aklýmý baþýmdan alýverdin Kardelen!
Aþka düþmek kabusu hayýra yormak gibi; Kanayan yaralarý sevgiyle sarmak gibi; Bütün bentleri yýkýp çaðlattýn ýrmak gibi; Sonra derin deryaya salýverdin Kardelen!
Aþkýn yaþý olmazmýþ, aþýk olmak kaderim! Sevdikçe hasret büyür, özledikçe kederim! Öyle bir rüya ki bu, sabah olmasýn derim; Bendeyken, benden uzak kalýverdin Kardelen!
Hasretinden girerken ruh biçimden biçime, Kara bir bulut sardý kalpteki sevincime. Vuslat için umutlar tükendikçe içime, Ayrýlýk korkusunu salýverdin Kardelen!
Durgun akan ýrmaða taþkýn gerekti, verdin! Coþari’ye kristal köþkün gerekti, verdin! Bana bedenin deðil aþkýn gerekti, verdin! Sen bana yar deðil aþk oluverdin Kardelen!
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.