Adalet Ana Öldü

Dört bir bucak buz tuttu, her yanda dondu yollar,
Çaresizlik sýcak, sýcak düþ kurdu
Gece bitmek bilmedi dondurucu soðuktu;
Bükülmüþ belimizi büktükçe büktü,
Kýrýk kalbimizi burdukça burdu,
Baðrýmýzý üþüttükçe üþüttü,
Mahpuslarda kim anladý, kim gördü?
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Kulaðýmda biteviye hep çýnlayýp duran ses
Gidenlerin ardýndan arta kalan son nefes.
Beni üþüten; ne rüzgâr, ne fýrtýna, ne bora,
Baðrýmda uðuldayan, þu içimi donduran
Yüreðime baykuþlarý konduran
Dýþta esenler deðil baðrýmdaki kasýrga.
Azaplar, ýstýraplar birer ilham sancýsý
Çýðlýk çýðlýk duyduðum, sancýsýzlýk acýsý
Habbeyi kubbe yapan, buyurdu
Tuna’nýn hýçkýrýðý, Nil’in feryadý durdu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Yele verip kaybedilen hýnçlardý:
Kayýp, kayýp kayýplara karýþan,
Düþünceler, inançlardý, aþklardý.
Kaderin örsüne vururken baþýmýzý,
Sakladýk içimize akan gözyaþýmýzý.
Rüzgâr kýran fýrtýnayla yarýþan:
Kapýlara, kilitleri kin vurdu,
Viraneye, çevirdiler bu yurdu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Güneþ bilmez ufukta eserken soðuk rüzgâr
Gecenin bitmesini, soðuðun dinmesini
Þafaðýn sökmesini, bekleyip durduk ama
Yýldýzlar göz kýrpmadý bir kere ay doðmadý
Soðuk uzun gecede gecenin soðuðuyla
Yandýkça yandýk, kavruldukça kavrulduk
Duruþmadan duruþmaya savrulduk
En az ön yargý kadar anlaþýlmamak yordu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Gecelerde, gündüzler, kýþlarda bahar saklý
Gecelerime gündüz, karanlýðýma ýþýk
Kýrlarýmýn baharý geldi gelecek derken
Ruhlar genç bedenleri nasýl terk etti erken
Meltemlerde esecek, güllerle gelecektik
Sevdamýza düþmanlar, dar-aðaçlarý kurdu
Adalet ana öldü kim aradý, kim sordu?

Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın: