Bir yangýnýn soluðu arandýkça kevseri
Dokunduðu yer yanar alev alev can yanar
Bir tufan kopuþunda külü koyarken geri
Asrýn kuraklýðýndan kavrulan cihan yanar
Eteðinden tutuþan bað yanar baðban yanar
Gözleriyle seviþen kumruyla mekân yanar
Ufkun kýzýllýðýndan ürperirken tan yanar
Gözlerden kayýp rüya, yorulan insan yanar
Hâlâ ayný aynadan baktýkça kendimize
Suskunluk ýrmaðýnda aktýkça bendimize
Sinemizin üstünde sesimiz uðuldanýr
Kalbi çarmýha geren süvariler aldanýr
Gönül kesret duyguda,körde izan muamma
Mukaddes tozlu rafta, yolcu geçirir humma!
Gömüldük gön içine öpüp cesedimizi
Terkisinde sakladýk yaþam senetimizi
Gýna geldi çok defa bozulmuþ saatlerden
Yýllar yýlý ezildik yalancý vaatlerden
Anlaþýlmak istedik adsýz mahkemelerde
Ruhumuzla yýkandýk virane çeþmelerde
Omzumuzu çöktürür günahýn aðýrlýðý
Aklýmýzý týkadý düþünce saðýrlýðý
Kaldýrýmlar üstünde süründü melalimiz
Terletti gençliðini feryat figan halimiz
Bin yýllýk uykulara ulaþmamýþken ulak
Hüznedir istikamet yer uzak heves kýþlak
Ankaya sorulmazmýþ daðbaþý yalnýzlýðý
Hâk görüp talan etti yabaniler sazlýðý
Ýnsan, insana kýydý demsiz kalan sohbette
Mazlumun dilinde âh taþýndý kýyamete
Kuytulara çekilip sükûn olduk neyleyim
Baðrýmýzda acýyla yekûn d’olduk neyleyim
Sulara çarpa çarpa paramparça yeryüzü
Yaðmalanmýþ türküsü saz yanar ozan yanar
Keder üstüne keder aðyarýn kara yüzü
Figüranýn hýþmýyla yerlerde Kur’an yanar
Sardunyalar tükenir daðda aþiyan yanar
Ulu çýnar ormanda kýþlada fidan yanar!
Yarýlan toprak yanar koskoca umman yanar
Biz yandýkça derinden bizle Asuman yanar...
Nezahat YILDIZ KAYA